Powstanie książki, zawdzięczamy wypadkowi, jakiemu uległa Margaret Mitchell jako dwudziestosześcioletnia mężatka. Przykuł ją na trzy lata do łóżka. Czas wypełniała sobie wówczas czytaniem, a gdy wyczerpała zasoby miejskiej biblioteki, mąż zażartował, by sama napisała sobie lekturę. Warsztat pisarski znała, bo była przez 6 lat reporterką "Dziennika Atlanty", a tematyka, cóż - najbliższa rodzina pisarki pochodziła z Południa.

Z książki, Margaret Mitchell usunęła 30 stronicowy rozdział, w którym Rhett pożycza Hetty Tarleton pieniądze na zakup nowych koni dla jej matki; rozdział opisujący szczegóły marszu Shermana przez Georgię; 8 stron o tym, jak Mammy opuszcza Scarlett i wraca do Tary - ostatecznie zajęło jej to 3 paragrafy oraz rozdział o edukacji młodych dziewcząt na Południu.

Tytuł książki „Przeminęło z wiatrem” pochodzi z utworu Ernesta Dowsona („Cynara"” - „I have forgot much Cynara! Gone with the wind.”)

Pierwotnie Margaret Mitchell nazwała Tarę - Fontenoy Hall.

Pierwotnie Margaret Mitchell nazwała Scarlett Pansy, a Melanię - Pegmalią. Później jednak pod wpływem różnych sugestii zmieniła imiona na te które znamy.

Podczas sceny, w której mężczyźni biorą udział w rozboju w Shantytown, a kobiety oczekują na wieści w domu, Melania czyta na głos książkę: w powieści lekturze, której przysłuchuje się reszta kobiet są "Nędznicy" Victora Hugo w filmie zaś jest to dzieło Charlesa Dickensa "David Copperfield".

W powieści Charles Hamilton zanim zakochał się w Scarlett, był kawalerem Honey Wilkes, w filmie zanim obdarzył uczuciem główną bohaterkę adorował Indię Wilkes.

Dwoje powieściowych dzieci Scarlett z poprzednich małżeństw (Wade Hampton i Ella Lorena) zostało pominiętych przez twórców adaptacji filmowej "Przeminęło z wiatrem".

Propozycję zagrania roli Rhetta Butlera otrzymał Gary Cooper, ale aktor absolutnie nie chciał się godzić. Ponoć powiedział, że „Przeminęło…” będzie największą porażką w historii Hollywood.

1400 aktorek przesłuchano poszukując odtwórczy roli Scarlett. MIĘDZY INNYMI :Bette Davis, Joan Crawford, Claudette Colbert, Carole Lombard, Katharine Hepburn, Margaret Sullavan i Tallulah Bankhead.

Vivien Leigh przyznała, że nie lubiła całować się z Clarkiem Gable, ponieważ, jak stwierdziła, miał wyjątkowo nieświeży oddech.

Hattie McDaniel była pierwszą czarnoskórą laureatką Oscara. Otrzymała tę nagrodę za najlepszą rolę drugoplanową w "Przeminęło z wiatrem"

W filmie skorzystano z pomocy dwóch tysięcy czterystu statystów i epizodystów.

Kiedy rozpoczęto produkcję "Przeminęło z wiatrem" Olivia de Havilland nie pełniła jeszcze w swoim życiu ani roli żony ani matki. W ramach przygotowań do sceny, w której Melania rodzi dziecko, Olivia spędziła wiele godzin opiekując się kobietami na porodówce w County Hospital w Los Angeles

Wiek Clarka idealnie pasował do wieku Rhetta: on miał 38 lat, czyli mniej wiecej tyle ile jego bohater na początku historii

Vivien miała 26 lat a grała 16-latkę i 28-latkę.

Melania była o rok starsza od Scarlett; Olivia była 3 lata młodsza od Vivien (miała 23 lata w czasie kręcenia).

Barbara O'Neil która zagrała 32-letnią Ellen, matkę Scarlett, miała 27 lat; była tylko o rok starsza od Vivien, która grała jej córkę.

Leslie Howard zagrał 20-letniego i 32-letniego Ashley a on sam miał 46 lat.

Ann Rutherford (Careen O'Hara) miała 19 lat i zagrała 13-latkę.

Clark Gable spędził na planie filmowym 72 dni, za co otrzymał wynagrodzenie w wysokości 120 tysięcy dolarów. Vivien Leigh natomiast poświęciła na jego realizację 125 dni, za co otrzymała jedynie 25 tysięcy dolarów.

Stacja telewizyjna CBS zapłaciła 35 milionów dolarów za możliwość wyemitowania "Przeminęło z wiatrem" na swojej antenie - była to najwyższa suma zapłacona za prawa do emisji pojedyńczego obrazu w historii telewizji.

Miesiąc po opublikowaniu powieści Margaret Mitchell, David O. Selznick kupił prawa do filmu za 50 000 dolarów. Film kosztował 3.9 miliona dolarów.

Słynny cytat: "Frankly my dear, I don't give a damn" miał być zmieniony na "Frankly my dear, I don't care". Jednak producent filmu David O. Selznick nie chciał zgodzić się na zmianę – za co musiał zapłacić grzywnę w wysokości 5 tys. dolarów

Film został w całości nakręcony w Kalifornii.

Wypowiedź Rhetta Butlera, który opuszczając swoją żonę, na pytanie o to, co ona teraz ze sobą zrobi, odpowiada cynicznie: "Szczerze mówiąc, moja droga, nic mnie to nie obchodzi" zajęła pierwsze miejsce na liście 100 najlepszych kwestii filmowych w historii kina ogłoszonej przez Amerykański Instytut Filmowy w 2005 roku.

W pierwszej setce najsłynniejszych cytatów filmowych wszechczasów (American Film Institute 2005) znajdują się aż 3 cytaty z tego filmu.

W rankingu na sto niezapomnianych filmowych przebojów Amerykańskiego Instytutu Filmowego z okazji stulecia kina film zajął 4. miejsce. Wyniki rankingu opublikowano w 2001 roku.

W 2007 roku film ten uplasował się na 1. miejscu na liście "Filmowych romansów wszechczasów".

Scarlett O'Hara i Rhett Butler zajęli 7 miejsce w rankingu na najlepszą wymyśloną parę wszech czasów, przeprowadzonym wśród 4500 Brytyjczyków uczestniczących w pokazach baletu Disneya na lodzie (2004).

Najdłuższy obraz, który dostał Oscara - zwycięzca w kategorii Najlepszy film - trwa 3 godziny i 56 minut.

Oscar za scenariusz dla Sidneya Howarda był pierwszą nagrodą Amerykańskiej Akademii Filmowej przyznanej laureatowi pośmiertnie. Jeszcze w czasie postprodukcji Howard uległ śmiertelnemu wypadkowi.

W napisach początkowych jest literówka w nazwisku Barbary O'Neil (Ellen O'Hara) i figuruję ona tam jako O'Neill.

W napisach początkowych nazwiska aktorów grających braci Tarleton (George Reeves i Fred Crane) są zamienione.

W pierwszym ujęciu Dwunastu Dębów, gdy bryczki i konie przejeżdżają przez bramę wjazdową biały koń częściowo znika. Dwanaście Dębów nigdy nie zostało zbudowane i to co widzimy to tło namalowane przez W.C. Menziesa. Później nie było czasu żeby to ujęcie udoskonalić i zatrzeć granicę między rzeczywistością a rysunkiem.

Synchronizacja ciąży Melanii z podawanymi w filmie wydarzeniam z frontu, ujawnia że kobieta była w odmiennym stanie przez 21 miesięcy.

Przez plan przewinęło się osoby trzech ważnych reżyserów. Na początku był George Cukor, ale po 10 dniach zrezygnował po kłótni z Selznickiem na temat scenariusza (który ostatecznie Selznick potem zaakceptował). Potem był Victor Fleming i to on nakręcił 45% filmu, dlatego figuruje w planszach jako reżyser. Pod koniec kręcenia zrezygnował ze względu na problemy ze zdrowiem, dzieło donończył Sam Wood.

Podczas kręcenia scen pożaru Atlanty wykorzystywano jednoczesnie siedem kamer realizujących zdjęcia w technologii Technicolor. Były to wtedy jedyne istniejące tego typu kamery.

14 grudnia 1939 po zakończeniu światowej premiery filmu w kinie "Loew's Grand"; w Atlancie, burmistrz tego miasta, Hartsfield wszedł na scenę i poprosił o oklaski "dla czarnych członków obsady". Niestety nie byli oni świadkami tej sceny ponieważ... nie wpuszczono ich do "Loew's Grand", które było kinem tylko dla białych.